தேவலரின் மகள் சுவர்ச்சலையின் திருமணம்
தேவலர் என்ற பிரம்ம ரிஷியின் மகளான சுவர்ச்சலை மணப் பருவம் அடைந்தாள். வேத நெறியிலும் வாழ்க்கை ஒழுக்கத்திலும் சிறந்து விளங்கும் ஓர் ஆண்மகனை அவளுக்கு நாயகனாக்க விரும்பினார் தேவலர். தந்தையின் மனம் அறிந்த சுவர்ச்சலை, ''குருடும், குருடு இல்லாதவருமான ஒருவரையே நான் மணக்க விரும்புகிறேன்'' என்றாள். தேவலர் திகைத்தார். 'ஒரே நேரத்தில் குருடாகவும் குருடற்றவனாகவும் யார் இருப்பான்? அவனை எங்கே தேடுவது?' என்று யோசித்தார். சுவர்ச்சலை வேண்டியபடி ஒருவனும் வராததால், திருமணம் நடக்காமலே காலம் கடந்தது. ஒரு நாள் உத்தாலகரின் மகன் சுவேதகேது, தேவல ரிடம் முறைப்படி பெண் கேட்டு நின்றான். தேவலர் தன் மகளின் நிபந்தனையைத் தெரிவித்தார்.
சுவர்ச்சலையிடம் சென்ற சுவேதகேது, ''பெண்ணே, உன் நிபந்தனைப்படி நான் குருடும் குருடு அல்லாதவனுமாக இருக்கிறேன். எந்தக் கண்ணால் மனம் நினைக்கிறதோ, புத்தி உண்மையை அறி கிறதோ, உலகம் வசப்படுகிறதோ, அந்த ஞானக் கண் எனக்கு இல்லாததால் நானும் ஒரு வகையில் குருடனே! சாதாரண உலகப் பார்வையில், நாள் தோறும் செய்ய வேண்டிய பணிகளைப் பற்றுதல் இல்லாமல் செய்கிறேன். காரியமான பிரபஞ்சத்தை யும், காரணமான பரம்பொருளையும் நெஞ்சில் சிந்தித்த வண்ணம் செயல்படுகிறேன். எல்லாப் பணிகளிலும் நான் கடவுளையே காண்கிறேன். இந்த வகையில் நான் குருடு அல்லாதவனாக இருக் கிறேன்!'' என்றான். சுவர்ச்சலை மகிழ்ச்சியுடன் சுவேதகேதுவுக்கு மாலையிட்டாள். இது அம்புப் படுக்கையில் ஆரோகணித்தபடி தருமனுக்குப் பீஷ்மர் சொன்ன தத்துவக் கதை.
